Uzun zaman önce kardeşleriyle kavga ederek yerini yurdunu terkeden 66 yaşındaki Şafak, İmrallı Mahallesi Çukurca mevkisinde, babasından kalma bağın içine yaptığı 2,5 metrekarelik barakada hayatını sürdürüyor. Köyünden 3 kilometre uzaklıkta, dağ yamacında yaşayan Şafak, topladığı odunları ve bağda yetiştirdiği ürünleri yakın kasaba pazarlarında satarak geçiniyor. Barakanın bulunduğu bölgeye, yol bittikten sonra yaklaşık 1 kilometre yürünerek ulaşılabiliyor.

Askerlikten sonra Avusturya'ya gittiğini ve Avrupa’da birçok şehirde çalıştığını, Türkiye’ye döndükten sonra İstanbul, İzmir ve Adana’da bir süre yaşadığını anlatan İsmail Şafak, “Burada çok mutluyum. Ne stres var ne gürültü ne hava kirliliği ne de çevre.” diyor. Kış aylarında meyve sebze yetişmediğini, köylülerin verdiği yardımlarla hayatını devam ettirdiğini belirterek, buna rağmen kulübesini terketmediğini vurguluyor: “Kışın yaşamak biraz daha zor oluyor ama yazdan aldığım nohut, mercimek bana yetiyor. Erzak kalmadığı zaman köylüler yardım ediyor. Ben de yaz gelince onlara yardım ederek borcumu ödüyorum.” Yaşadığı kulübeyi dağdan taşıdığı su ve taşlarla yaptığını ifade eden Şafak, “Buradan ayrılmak istemiyorum. Bana biraz tütün, biraz da yiyecek oldu mu ben dünyanın en mutlu insanıyım. Buradan hiçbir yere gitmem.” diye konuşuyor.

İsmail Şafak’ın askerlikten sonra evlendiğini ama çok kısa bir süre sonra ayrıldığını söyleyen eniştesi Durmuş Korkmaz ise şunları anlatıyor: “İsmail’in hayatta bizden başka kimsesi yok. 15–20 yıl önce küçük kardeşiyle kavga etti. O kavgadan sonra babasından kalma bu bağa geldi ve çamurdan, taşlardan bu kulübeyi yaptı. Israrlarımıza rağmen o günden sonra köye gelmedi. Biz tarlaya gittiğimizde yanına uğrarsak, o da kulübesinde olursa görüşüyoruz. Yoksa kendi halinde odun toplar, bağ bahçe işi yapar, yetiştirdiklerini satar, onlarla geçinir gider. Kimseye ne zararı ne de külfeti vardır.” Korkmaz, kayınbiraderinin barakada yaşamasına razı olmadıklarını ancak gelmediği için bir şey de yapamadıklarını söylüyor.