Tüm dünyada olduğu gibi ülkece Pandemi sürecinden çok etkilendik.Evlerimize kapandık kaldık.Acı kayıplara uğradık, yorulduk ,yıprandık...
Hayat işte buna da alıştık yada alışmak zorunda kaldık.Kasım ayı içerisinde bulduk kendimizi.
Gece boyunca çatıdan pencere kenarına damlayan yağmur sesi eşliğinde pencereyi araladım.Şöyle bir etrafa göz attım. Gecenin sessizliği sarmış dört yanımızı.Yağmur damlacıkları usul usul ağaç yapraklarına dokunup toprakla bütünleşiyor.Tıpkı yok olup giden insanlar gibi....
İnsanlar çeşit çeşit fikirleri de öyle.Kimileri  bencil, mutsuz ,öfkeli  ,hırçın  kimileri sevecen ,mutlu ,kibar   ,huzurlu ...Sen hangisini istersen ondan ol şu bir nefeslik fani dünyada. 
Tüm olumsuzluklara rağmen tutunmak var hayata.Her yağmurdan sonra Güneş açışı gibi. Sevmek var uğrunda ölecek kadar ,ya da susmak var ölümden beter edecek kadar. 
Sen sev ki ; Güneş yeniden doğsun ,ağaçlar yeşersin ,çiçekler açsın ,kuşlar gökyüzünde kanat çırpsın , renk renk kelebekler uçuşsun ...
Sen iste ,çalış ve inan ki  !Hikayenin sonu mutlu bitsin.